چرا تلویزیون مردم را نمی‌خنداند؟

اسپرو/ مصطفی داننده- دیروز با بهتر بگویم دیشب گشت ارشاد 2 را دیدم. البته در خانه نه در سینما. فیلمی ضعیف با چاشنی شوخی‌های رکیک و البته کمی سیاسی. این فیلم ضعیف

قبل از این هم فیلم‌های خیلی ضعیف «اخراجی‎‌های 2» و « من سالوادور نیستم» در صدر پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران بودند. رقبای این فیلم‌های نیز اکثرا فیلم‌های طنزی است که نمی‌شود به آنها نمره قبولی داد.

سوالی که در این میان مطرح می‌شود این معناست که چرا مردم از این فیلم‌ها استقبال می‌کنند؟ چرا فیلم‌های مثل گشت 2 اینچنین با استقبال مردم روبرو می‌شود؟

پاسخ این سوال واضح است. مردم دوست دارند برای حداقل دو ساعت مشکلات خود را فراموش کنند و به یک فیلم و دیالوگ‌‍‌هایش بخندند. حمید فرخ نژاد با دیالوگ‌هایش می‌تواند حداقل باعث شود برای لحظاتی مرد خانواده فراموش کند که فردا با قسط‌های عقب افتاده را پرداخت کند.

آمار فروش فیلم‌ها در ایران نشان می‌دهد مردم از فیلم‌های طنز حتی از نوع سخیفش استقبال می‌کنند. در زمانی نه چندان دور این صداوسیما بود که بار شاد کردن مردم را به دوش می‌کشید. سریال‌های طنز نود قسمتی با مناسبتی باعث می‌شد مردم حتی برای دقایقی کوتاه لحظات شادی را تجربه کنند. سریال‌های مهران مدیری و رضا عطاران از جمله این برنامه‌ها بودند.

در ایام ماه رمضان سریال‌های طنز طرفداران فراوانی داشت. سریال‌هایی که حتی باعث می‌شد سفره های افطار تا پایان سریال از زمین جمع نشود.

چند صباحی است اما گویی صداوسیما با ساختن سریال‌های طنز قهر کرده است. نمونه این قهر را می‌شود در ماه رمضان امسال مشاهده کرد. دو فیلم ایرانی غم زده و دو سریال خارجی.

در این میان تنها دو برنامه «دورهمی» مهران مدیری و « خندوانه» رامبد جوان، آنهم بنا بر استعداد این دو نفر نه چیز دیگری گاهی خنده را بر لب مخاطبان تلویزیون می‌نشانند.

مشخص نیست چرا تلویزیون از ساخت سریال‌های طنز و شاد فاصله گرفته است و دوست دارد غم را به جامعه تزریق کند. این روزها هیچ امیدی از سوی رسانه ملی به مردم تزریق نمی‌شود. مردم مجبور هستند برای کمی خندیدن به سینما بروند و کاری کنند فیلم‌های ضعیف و سخیف تبدیل به پرفروش‌ترین فیلم‌های تاریخ سینمای ایران شوند یا به ماهواره پناه می‌برند و خود را درگیر سریال‌های 100 یا 200 قسمت ترکی می‌کنند.

هنوز وقتی شبکه «آی فیلم» ساخته‌های عطاران و مهران مدیری را بازپخش می‌کند، مردم با لذت آنها را تماشا می‌کنند و حسرت می‌خورند چرا دیگر چنین فیلم‌هایی ساخته نمی‌شود.

اگر رضا عطاران، برادران قاسم خانی، جواد رضویان و …. در هر تلویزیون دیگری در دنیا کار می کردند قطعا آنها را حلوا، حلوا می‌کردند و اجازه نمی‌دادند آنها به غیر فیلم ساختن، بازیگری و نویسندگی کار دیگری انجام دهند.